نام این پروژه “بهشت روی زمین” است و در آن از اشکال هندسی ساده و ترکیب متقارن آینه ها روی پلکان سیمانی مجموعه تخت جمشید و صحراهای ایران استفاده شده است. در واقع ایده ی عکاس این بود که بدین طریق فضا و نور را دو برابر جلوه دهد تا به جلا و زیبایی آن بیافزاید. در اینجا آینه نور را منعکس می کند و به نوعی مفهوم عرفانی مهمی را در فرهنگ فارسی به تصویر می کشد. هنگامی که مخاطبان در بالای پله ها قرار می گیرند، به نظر می رسد که با معنویت موجود در فضا مواجه می شوند.
همچنین با قرار دادن آینه ها روی سطح صحرا، آسمان آبی را به زمین می کشاند و همانند یک استخر کوچک به چشم مخاطب غالب می شود که هدف اصلی از این پروژه حل و فصل یکی از بزرگترین مشکلات یعنی کمبود آب بوده است. در واقع در اینجا یک توهم ایجاد می شود که ارتباط بین ذهن انسان و عناصر طبیعی را به چالش می کشد.
